Danak egon gintzezan… danak

Ez ninduen ezagutzen, seguruenik ez neban sekula beragaz hitz egin. Baina bere heriotzak apurtuta itzi nau, barrenak urratuta. Eta uste dot ez nazela bakarra izan. Zorrontzar guztiok sentidu doguz herrikidea heriotzara eroan daben kolpeak. Besoetan sentidu doguz, buruan, hanketan eta lepoan… bihotzean.

Atzo alkarretaratu gintzezan, eta benetan uste dot zornotzar guztiak urten gintzezala, dan-danak alkartu gintzezala. Batzuk, elizara joatekoak diranak, elizkizunera joan ziran senide eta lagunei dolumina adierazotera eta bere “arimaren alde” errezatzera. Beste hainbat, barriz, udaletxe aurreko plazara joan gintzezan gure samina eta amorrua adierazotera. Ixilik geratu gintzezan, indarrez ixilarazo daben herrikidea gogoratzeko. Zalantzarik ez daukat bertara joan ez ziranak be euren gogoa gure ondora ekarri ebela, herri osoak bat egin eien. Tamalgarria benetan holango arrazoi bategaitik izan behar izatea.

Ez, ez ninduen ezagutzen. Nik be ez neban ezagutzen. Atzo herriko plazan lagun sentidu nebazan gehienakaz pasetan jatan modu berean. Ez nebazan ezagutzen baina lagun sentidu nebazan, etxeko.

Ez daukat oso argi Zerua edo dana dalako hori goian, behean edo erdian dagoan, baina atzoko elkarretaratzean argi eta garbi erakutsi genduan Urren deitzen eben zornotzarra gure artean gura dogula, gure ondoan.

Karmele Aurtenetxe Elorriaga kazetaria da